Los, albo coś tam rzucił mną do Aniołczewa, małej podkarpackiej wioski na styku z Bieszczadami. A dokładnie, to poza wioskę. Siedlisko w lesie, na wzniesieniu i bez sąsiedztwa. Mniej więcej tak jak miało być.
Nazwa miejscowości powstała w 1756 roku kiedy to Dymitrowi Hrynio największemu wioskowemu pijanicy ukazał się Anioł. W następnych latach Anioły wielokrotnie odwiedzały wioskę, odwiedziny te trwają nadal, są dość częste i bywają inspirujące.
Pomysł zamieszkania całkiem na uboczu tkwił we mnie od bardzo dawna, a po kilku ostatnich latach poświęconych wyłącznie włóczęgostwu stał się faktem.
Zawsze najważniejsza dla mnie była i jest wielowymiarowa wolność. Zewnętrznie to konieczność bycia maksymalnie poza systemem, minimalizm, życie blisko natury i dążenie do samowystarczalności. Co prawda najwyższą formą egzystencji jest nomadyzm, ale w moim przypadku nadszedł etap osiedlenia się, i jest to czas najbardziej fascynującej z podróży czyli podróży w głąb siebie.
Bycie dziadem wędrownym było podróżą przed siebie. Niespiesznie, bez wytyczonego kierunku i celu. To fascynacja sytuacją w której o wszystkim decyduje przypadek.
W podróży zawsze najważniejsi byli napotkani ludzie. Teraz w
moim pustelniczym życiu bywa, że przez dwa, trzy tygodnie nie widzę człowieka, i wtedy pojawia się tęsknota. Za rozmową, wymianą spojrzeń, próbą odgadnięcia drugiego.
Jeżeli masz ciekawą opowieść, lub chcesz pobyć w miejscu gdzie żyje się w rytmie przyrody, bez telewizji, telefonów i codziennych gazet. Tolerujesz proste wegetariańskie jedzenie. Masz odwagę, by spojrzeć w głąb siebie i chcesz znaleźć się w miejscu gdzie będą do tego warunki - napisz.
Ktoś powiedział bym zrobił stronę. Będą wpisy będzie znak, że żyjesz.
Złudne, zgon może być tylko jednym z powodów ich braku.